Het wordt me steeds duidelijker dat dragen wat zwaar is, geen individueel thema is. Want dragen doe je meestal voor een groter geheel. Voor je team, je gezin, de organisatie, de gemeenschap. Lang heb ik zelf ook geloofd dat ik mijn draagkracht moest vergroten als ik het voelde dat ik niet sterk genoeg was. Nog een opleiding doen, een coach vragen. Ik dacht dan dat er een tandje bij moest, dat ik ‘gewoon’ meer zelfvertrouwen moest hebben en dat ik zeker niet moest laten zien dat ik het eigenlijk niet kon dragen. Want dat was zwak. 

Het is een misvatting. Met deze overtuigingen zette ik mezelf apart van het geheel. Ik droeg voor het geheel én ik plaatste mezelf erbuiten. Daarmee werd de last alleen maar zwaarder. Want vanuit deze overtuigingen stop ik met uitreiken. Ik vergeet dan om hulp te vragen, ik zie de mogelijkheden niet om de last te delen en ook creatief oplossingen bedenken is veel lastiger. De uitdaging is dus om mijn eigen deel te blijven dragen terwijl ik in contact en in gesprek blijf met het grotere geheel waar ik deel van ben. Dat geeft ruggensteun en bedding. Zodat je gedragen wordt terwijl je draagt.

De afgelopen twee jaar ben ik steeds meer aan het experimenteren met hoe dit inzicht in mijn dagelijks leven toe te passen. En regelmatig vergeet ik het ook weer. Want de oude manier is zo lang deel van mijn functioneren geweest, dat het ook makkelijk de boel weer overneemt. De gesprekken met mijn collega en vriendin Leontine Kremers van Wijsgoed houden mij scherp omdat zij als geen ander steeds weer wijst naar de waarde van de kudde. Dat je vrijwel altijd draagt voor dat grotere geheel en je daar dus ook bij hoort.

Hoe herken jij dit in jouw team, je werk en je leven. Hoe draag jij? En hoe zorg jij er dan voor dat jij daarin ook zelf gedragen wordt?