Deze gedachte loopt al een paar dagen met me mee. Wat nu als we ons wat vaker zouden realiseren dat een persoonlijke ervaring veel meer is dan persoonlijk?

In nare situaties denken we al snel dat die narigheid alleen onszelf betreft. Dat je de enige bent die het meemaakt. Bijvoorbeeld dat een collega je kleineert en jij je klein en onmachtig daarbij voelt. Of dat een leidinggevende je regelmatig onderbreekt en je niet de credits geeft voor iets dat jij bedacht had. Hoe vaak gebeurt het dan dat je daar een bijbehorende, vaak negatieve, conclusie over jezelf bij trekt? Bijvoorbeeld: ‘Ik ben dom (geweest)’. Of ‘Ik was/ben niet sterk genoeg’. ‘Ik zou assertiever moeten zijn’. Enzovoort. Zelf ken ik het goed. Het oordeel op mezelf is er voor ik er erg in heb. Maar wat nu als dit niet alleen over jezelf gaat? Stel dat jouw individuele ervaring iets zegt over het grotere geheel. Dat in het kleine zich het grotere toont.

Neem nu bijvoorbeeld TheVoice en #MeToo. Ik hoor regelmatig vrouwen zeggen in de reacties hierop: ‘Ik maakte het daar ook mee maar ik dacht dat ik de enige was.’ Ze namen te smal waar. Stel dat het mogelijk was geweest voor hen om breder te kijken? Wat zouden ze dan ontdekt hebben? Over het programma, over het bedrijf, over de maatschappij?

Wat voor verschil zou het maken als jij van binnen zou aannemen dat je niet de eerste of de enige bent? Als je uitgangspunt is dat jouw ervaring ook iets zegt over de werkplek en over het grotere geheel. Hoe zou je je dan van binnen voelen? Groter, kleiner? Zwakker of sterker? En stel dat jouw ervaring iets zegt over het grotere geheel. Wat zou je dan te doen staan als individu?